Bence asla bilinemeyecek olan şeylerdir.
Kafalarından ne geçiyor Allah bilir.

Bu arada, erkek psikolojisini bilen biri benimle iletişime geçebilir mi?

Beklemediğinde olur derler, beklemem olmaz. Hayal edip hayatına çektiğinde olur derler, hayal kurarım yine olmaz.
Ne zaman olur ben de bilmem

nereye gideceğini bilememektir. ben ne yapıyorum burada demektir.

yıllardır savruluyorum ama savrulurken tutunan insanları gördükçe bu savruluşum bana çok ağır gelmeye başladı. hiçbir yola giremedim. hayalimde bir bölüm yoktu bir meslek yoktu bir insan yoktu. öylesine bir bölüm okuyup mezun oldum yine bir hayalim yok. sadece mutlu olmak istemek severek çalışmak istemek yetmiyor bir yol tutmaya. ben ne iş yaparım neyden keyif alırım bilmiyorum. kendimi boşlukta hissediyorum. en azından ne istediğini bilen insanlara imreniyorum. ne bileyim aşkına sahip çıkıp evlenme yolunu seçmiş insanları da başarılı buluyorum. onu istemiş ne istediğini biliyormuş ve başarmış. bu yaşıma geldim hala arayıştayım. ne yapacağım ben? benden ne olur?
iş arıyorum ama ne işi aradığımı bilmiyorum. her şeye yeniden başlayayım desem ne bölüm okumak istediğimi bilmiyorum. hayalim yok ki. bugün bunu yarın başka bir şeyi beğenirim. sevdiğim sevildiğim biri yok evlilik çok uzakta aile kurmak fikri uzakta.
benim gibi ne istediğini bilmeyen insanlar ne yapıp kurtulur ki bundan? arayışımdan yoruldum artık son bulsun istiyorum. çok yoruldum. hala ailevi korkularla yaşamaktan bu korkulara sıkışmış yaşamımdan kurtulamayacak oluşum düşüncesinden iğreniyorum.
kendimi çok küçük ve çaresiz hissediyorum. her şeyin peri masalı gibi aniden çözüleceğini de sanmıyorum.
bir işe girdim hiç hayallerimdeki gibi olmadı çok büyük başarısızlık yaşadım kendime güvenimi kaybettim. aradan çok uzun zaman geçti yeni iş bulamadım bulsam da o işte de başarısız ve mutsuz olacağımı düşündürüyor zihnim bana. hayalim yok ki diyorum böyle savrulurken nasıl seveceğim bir iş bulabilirim ki. kumar gibi. ya yeniden başarısız olursam nasıl toparlanırım diyorum. çok bunalmış hissediyorum. yaradana sığınıyorum. o isterse karşıma çıkarır diyorum.

Hiç erkek arkadaşı olmayan insan doğal olarak böyle hissediyor işte. Değil evlenmek hiç erkek arkadaşım olmayacak gibi hissediyorum hatta.
Beni bu kurallarımla kim ister ki?
Her gün evde oturan, işten eve evden işe giden bir hayata biri dahil olamaz ki.
Aksam bir yere çıkmam yasak, çıksam da erken dönmek şartıyla.
Ben zaten bu yaşıma kadar erkek eli tutmamışım, öpüşmek bile bana dünyalar kadar uzak bir kavram ben nasıl biriyle ilişki yaşayacağım ki? Kimse istemiyor artık benim gibi kızları.
Vücudum desen bir sürü sıkıntı dolu.
Ben bile başkasında olsa iğrenirim insanlar haklı bana yanaşmamakta.
Ben de sevilmek istiyorum elbet. Ben de ilgi görmek istiyorum hayaller kuruyorum ama sonra sen kimsin ki bu hayalleri kuruyorsun? diyorum kendime. Hak etmiyorum ki sevilmeyi. Ediyorum ama benim istediğim sevgi şeklini isteyen insan kalmadı ki dünyada.
Nasıl evleneceğim ki ben hayallerimdeki gibi bir adamla? Bu kurallarıma anca kimsenin istemediği hayvan gibi davranan bir adam gelir. O da gizli sapık çıkar. Kadından anlamaz.

islami inanç ve kader inancı yüksek biriyle konuşmaya ihtiyacım var. Böyle bir yazar varsa bana yazabilir mi demek istiyorum

benim adımı aradığım yazar bu sözlükten değil. ama belki burda da hesabı vardır da buraya yazmıştır diye baktım.

Yaşadığım çevrede gitgide iyi insanların azalıp kötülerin çoğaldığını fark ediyorum ve bu beni çok rahatsız ediyor. Eskiden bu kadar çok rahatsız edici insan yoktu buralarda. Yaşlı teyzeler amcalar vardı, çocuklar vardı, genç tatlı çiftler vardı. Ama şimdi öyle değil. Neyce konuştuğumu bilmediğim korkunç görünümlü adamlar doldu sokağımız. O dediğim insanların hepsi ya vefat etti ya taşındı. Apartmandaki biz hariç tüm dairelerdeki insanlar değişti ve hiç karşılaşmak istemeyeceğim insanlar taşındı.

Mesela apartmanda şuan yaşayan hapisten çıkmış ve sürekli uğursuz adamlarla aşağıda buluşup uyuşturucu alıp veren, çocuğuna akşamları çatıdan ateş ettiren biri var bu apartmanda. Bazen aksam tek başıma apartmana girerken bekleyip arkamdan dalıyor içeri. Elbet korkuyorum. Sürekli bağırışma kavga bitmiyor apartmanda. Bazen uyanıyoruz kan izleri her yerde. Ben güya 24 yaşında tapteze genç kızım. Hani böyle çiçekler böcekler falan öyle bir yaşamımız yok.

Balkonda oturmayı çok severdim yıllardır. Geceleri bile kışın bile otururdum. Şimdi bakınmaya korkuyorum balkondan. Sürekli bizim balkonumuza bakan acayip tipli adamlarla göz göze geliyorum. Yeni yapılan bir apartman var oraya da taşınmıs birkaç erkek bir arada yaşıyor. Bugün arkam dönük oturuyordum bir döndüm yaslanmış demire beni izliyorlar. Artık ne balkona rahatça çıkabiliyorum ne sokağa. Ne olacak böyle bilmiyorum. Ya ben çok korkaklaştım ya da gerçekten güvenilir insan kalmadı

Bir kez ortaokulda başıma gelmişti. Daha da gelmedi. Şimdi biri baksa kim bilir neremdeki çirkinliğe bakıyor derim

Allah'tan ümit kesilmez. Ancak bazen herhalde benim hak ettiğim hayat bu diyerek beklentimi yok ediyorum. Ya da öğrenilmiş bir çaresizlik içindeyim. Çok uzun zamandır hayatımda hiçbir güzellik olmadığı için belki de. Tek tek madde olarak sıralasam sizi de sıkar hatta. Ama bunları yaşamak anlatmaktan bin beter.

Ne bileyim görüyorum başkalarını imreniyorum yaşadıkları güzelliklere. Belki ben de bir gün yaşarım diyorum ama bazen de kendimi kandırıyor gibi hissediyorum. Belki 15 yıldır belki kendimi bildim bileli hayatımın güzelleşmesini beklerken sürekli daha da aşağı iniyorum.

Dışardan bakan biri, yahut beni gerçek hayatta tanıyanlar bu hayatımın iç yüzünü görseler eminim bana bakış açıları değişirdi. Acırlardı bana. Çaresizliğime.

Sabredecek gücüm kalmadı ama sabretmekten öylece beklemekten başka yapacak bir şeyim de yok. Her yolu tüketmiş gibiyim. Normal insanların yaşadığı çok sıradan olaylar bile bana çok imkansız geliyor.

Gençliğimi hiç böyle hayal etmezdim küçükken. Hiç böyle ezik, asosyal, çirkin, yalnız, hep korkan biri olarak hayal etmezdim. Kendime çok yazık olmuş gibi hissediyorum.

Oturup konuşacağım bir arkadaşım vardı onu da kaybettim. Dertlerin içinde tek başıma kalakaldım. Defterlere yazıyorum. Dualara sarılıyorum. Ama bilmiyorum. Artık hayal kuramıyorum. Çok saçma geliyor çünkü. Yıllardır kurduğum hiçbir hayal gerçek olmadı. Artık gözümde sadece korkutucu şeyler canlanıyor. Ya şöyle olursa ya böyle olursa diye. O düşünceleri zihnimden kovalamakla uğraşıyorum.

Üzülüyorum iste. Yaşıtım kızlar gezip tozup sevip sevilirken, neşe dolu görünce onları, ben neden böyle dertli oldum diyorum. Ben neden eve kapatılıp sokağa çıkması yasaklanan, ev işi yapan, yemek yapan, lavobo ovan, hiç sevgi görmeyen, hiçbir şeyi hak etmediği yüzüne vurulan biri oldum. Bana neden hiçbir güzellik reva görülmedi? Neden eve kapatıldım? Halbuki yanlış hiçbir şey yapmadım ki.

Kendi evimde huzurum yok. Çoğu zaman olmadı ama sanki son birkaç yıldır burası benim evim değil de babamın misafir ettiği biri gibiyim.

Ne kimseyi davet edebilirim, ne cat kapı gelene bir şey ikram edebilirim rahatça. Gözü hep üzerimde. Bir şey fazla versem ikramda, hemen kızar, bana sorulmadan kimse gelmeyecek bu eve diye esip gürler. Duşa bile o yokken girerim hep ki çok su boşa götürdün demesin diye.

Annemle bile gizli sohbet ederiz. Onu dinlemeye çalışır bir şekilde.

Ne bileyim bir gün kendi evimde rahatça hareket edebilme hayalim var ama çok da uzak geliyor o düşünce bir yandan.

Maddi durum malum kendi evime çıkamam. Çıksam da o salmaz. Annemi da onun ellerine bırakamam. Evlenmek şuan mümkün değil zaten. Aday adayı bile hiç olmadı.
Bazen de kendime bakıyorum kadın gibi de görmüyorum kendimi. Kimsenin begenmemesini haklı buluyorum.

Canım sıkkın işte. Anlattım buraya.

playlistlerindeki seçenekleri ikiye düşürmüşler. neden yaptınız bunu? bol köpüklü şarkılar'ı dinlemek istedim dinleyemedim.

23. yaşıma giriyorum.
Kendimce uyumlu bir insanım. Arkadaş çevrem var, sosyal ortamlarda bulundum. Özgüvenim de var her şeyi karşıdan beklemem yeri gelince kalbimi açtığım insanlar da oldu.
Boyum kilom herkesin şöyle bir kadın olmalı dediğinden. Elim yüzüm düzgün şükür. Karakterim sağlam, dürüst yaşarım.
Ancak bugüne kadar doğru dürüst beni beğenen kimse olmadı.
Sevgili aramak değil, erkek delisi de değilim ama insan neden diye sorguluyor.
Neden kimse bana yaklaşmak istemiyor. Neden kimse bağ kurmuyor.
En genç en güzel zamanlarımdayken bile teklif gelmiyor.
Kendime kısmetsiz de demek istemiyorum. Allah doğru zamanda doğru insanı gönderir diyorum ama insanız.
Yaşıtlarım hatta benden küçükler ayda 2 kişi ile görüşürken benim hiçbir zaman hiç kimse tarafından istenmemem bazen üzüyor.
Gençlik aşkını yaşamak istemek ayıp değil.
Sevmek sevilmek istemek ayıp değil.
Ama olmayınca olmuyor. Verilen tavsiyeleri de denesem, akışına da bıraksam olmuyor.

işte öyle sözlük. Bazen olmuyor.

Nereye gitmiş ki? Çok önemli bir durum olmuştu. Ona nasıl ulaşacağım? Bunu okuyorsa lütfen vana bir şekilde ulaşsın

Buraya çok uzun zaman sonra bir çağrı yapmak için kullanmak istiyorum.
Karantinadayız dükkanlar kapalı esnaflar da artık sokak hayvanlarını besleyemiyor.
Lütfen evinizde yenip içilmeyen şeyleri çöpe dökmek yerine hayvanlarla paylaşın. Kemikleri köpekler için saklayın. içilmeyen sütleri kediler için, bulguru kuşlar için.
Herkes en azından kendi sokağına gelen hayvanları doyurmaya çalışsın ki bu zor günlerde onlara da zorlaşmasın.
Buraya kadar okuduğunuz için teşekkür ederim.

Birer birer kayboldu bütün umutlarım hayallerim. Her kapı yüzüme çarptı. Yıllar önce de aynı durumdayken bu günlerimi hayal eder, o yaşıma gelince sevdiğimle güzel günler yaşıyor olurum güzel bir okulum sevdiğim sevildiğim çevrem olur ailemle mutlu oluruz diyordum. Şu halimi o zaman görseydim nasıl üzülürdüm kim bilir.
Hayatımda eksik olan hiçbir yer dolmamış yıllarca.
Hiçbir hayalim gerçek olmamış.
Ne kadar acı çekiyorum. Üzüntümü anlatacak kimsem kalmamış. Olanı da kaybetmişim.
Günler geçsin diye yaşar hale geldim. Hergün aynı şeyleri robot gibi yapıyorum. Değişsin diye çabaladıkça zorladıkça daha kötü oluyor. Değişmeyeceğini hayat yüzüme yüzüme vurdukça daha çok batıyorum.
Geceleri ağlaya ağlaya uykuya dalmak işten bile değil. Kendimi sıkmaktan kabuslar görüyorum. Yanaklarımı uyurken ısırmaktan yara içinde.
Kafamı dağıtmak için yaptığım şeylerden zevk alamaz haldeyim.
insanlarla görüşmek bana azap gibi artık. Herkes derdini anlatıyor mutluluğunu paylaşıyor. Ben bir şey paylaşmaya kalksam kimse dinlemiyor. Dinleyen de benim hatalarımı yüzüme vurup daha çok üzüyor.
Kendimden kaçmak istiyorum. Tüm gün bu zorluğu çekemiyorum. Çok uzun uyumak istiyorum. Ama uyuyamıyorum. Uykularım bölük pörçük.
Huzur bulamıyorum. En son ne zaman gerçekten güldüm hatırlamıyorum. insanlara ayıp olmasın diye rol yapmaktan yoruldum. Evde aileme iyiyim rolü yapıp odamda ağlamaktan yoruldum. Tükendim. Allah’a sığınıyorum. Bir çözüm çıkış yolu vardır diye. En karanlık zaman güneş doğmadan öncesidir diyorlar. Ama neden güneş bana hiç doğmuyor anlamıyorum.
Hayata tutunmak için bir umut aramaktan vazgeçmek üzereyim. Tutunacak tek bir dalım kalmadı. Kurduğum hayalleri tek tek gözümün önünde kırdılar. Tuzla buz oldu. Başkaları benim hayalimi yaşadılar.
Çok kötüyüm sözlük. Dipteyim. Allah yardımcımız olsun. Allah yanımızda olsun.

görsel

Etrafımda sevgili olabilecek erkek yok. Ne benim birine ilgim var ne birinin bana ilgisi var. Ne de havadan düşüp karşıma aşkı çıkartacak şansım var.
Hiçbir şey yok. Sebep yok sonuç yok. Doğduğumdan beri yalnızım. Nasıl çift olunur tahayyül edemiyorum.

iyimserlerin ortak özelliğiymiş.

(bkz: damarına basmak)

84 parçayemektakımı karaca.